Grenzen
"Neus," zegt ze
wijzend
"Neus," knik ik
lachend
"Oog, oor, mond, wang,"
prik, wijs, prik, lach
"Ja," bevestig ik
geduldig
"Arm, hand, knie, been
teen, vinger, rug, buik,
nek, voet, tand,..."
onverstoorbaar gaat ze door
Aandachtig bestudeert ze
elk deeltje mens
met haar kleine kinderhand
alles trots aanwijzend
Zorgvuldig word ik
door haar benoemd
met engelengeduld
bepaalt zij mijn wezen
de grenzen van mijn lichaam
liggen een aantal uur later
helemaal vast
ik besef weer dat ik leef
en waar ik ben
Dat ik ben
Enkel en alleen door haar
Maar jij:
"Ik hou niet van jou."
Eén simpele zin
die de grenzen van mijn ziel
genadeloos bepaalt
En ik weet even helemaal niets meer...
Reacties op dit gedicht
| RealMe: | Woensdag, februari 25, 2009 10:08 |
| whoow..heeeel krachtig. Heel mooi naar het slot toegewerkt met een genadeloze climax. Sterk, ontroerend geschreven. liefs, Bianca |
|
| Fari HS: | Woensdag, februari 25, 2009 08:51 |
| Heel breekbaar en gevoelig zijn jouw woorden, alsof dat gekwetste deel met de medemens praat. Heel mooi vriend. Lone, ik heb goed gevoel voor jou. De verandering komt vriend. lieve groeten, Fari |
|
| Roo$je: | Zondag, februari 22, 2009 20:39 |
| "Ik besef weer dat ik leef", een zin die doet nadenken, graag jouw woorden gelezen! Mooi! With Love, Kus |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lone Dreamer | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 22 februari 2009 | ||
| Thema's: | ||