Daar zit je dan
met je rug naar de wereld toe
met je gezicht naar het niets
je kunt het niet meer aan
in de schaduw van het leven
geen sprankeltje licht dat je bereiken kan
niet één!
Nee,
jij blijft zo zitten
schaduw rug
je wilt het allemaal niet meer zien
je wilt het allemaal niet meer horen
je wilt niet meer...
je leven wordt geleefd
alleen niet door jezelf
nee door een ander
iemand die jij wel kent, maar die jij niet bestuurd
iemand waarover jij geen controle hebt
maar eigenlijk vind je het allang best, zolang jij maar niet hoeft te leven
dag in, dag uit word zo je leven geleefd
jij blijft daar maar zitten
met je rug naar het licht
je gezicht in de schaduw
afgesloten van de rest van de wereld, van het leven
schaduw rug
om je heen geen bloeiende bloemen
geen fluitende vogels en geen stralende zonnestralen
niets van dat al
alleen maar zwart en donker
maar wetende dat achter je rug dat wel allemaal gebeurd, sluit je je er toch compleet voor af
je wilt het niet weten, kunt het niet aan
je vraagt je elke seconde af wat jou hier nog houdt
wat valt er nog aan te gaan daar in die schaduw, iets wat je nog niet hebt gedaan?!
Wat valt er nog te zien, iets wat je nog niet hebt gezien?!
En wat valt er nog te horen, iets wat je nog niet hebt gehoord?!
Dat is de vraag...
wie het antwoord heeft, geef het me
mijn wanhoop is groot
mijn verlangen is groot
mijn hoop is groot...
waarschijnlijk te groot voor een antwoord
dus blijf ik daar maar zitten
met mijn rug naar de wereld toe
mijn gezicht in het niets
schaduw rug