Nachtgedichten 2
loop door de tijd
struikel zo af en toe
de storm doet me vliegen
telkens maar weer
door de donkere nacht
enkel het gevoel dat ik lief heb
blijft achter me aan spoken
maar de kracht van het denken
verzet zich er telkens tegen
blijf zweven steeds sneller
voel men hart kloppen overal
ineens sta ik met beide benen
in een bos op de grond
omringd door blauwe schaduwen
vertel het me dan maar
mijn ogen sluiten zich
en alles lijkt wederom te vervagen
het heeft te lang geduurd
Reacties op dit gedicht
| tinkelbel10: | Vrijdag, februari 27, 2009 23:29 |
| ''t was geen fijne droom ...zo te lezen;)fijn weekend. liefs Tina |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Dreamlover | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 26 februari 2009 | ||
| Thema's: | ||