(GS) Kraaiendal.
ik ontvouw
jouw contouren van
ingesleten liefde
en al mijn gebreken,
gebroken
leg ze vederdun over wat
je meent te kennen
geplooid over doodgesleten
randen, het vertrouwen
dat we zijn vergeten, opdat
je weet
verloor mijn handen op je
huid, ooit
ademde we esoterie en
bestonden zonder twijfel
onwrichtbaar, overweldigend
vol emotie en
alles onbesproken had
betekenis
nu zijn we zelfs de drama
voorbij, blijft elk woord
onbetwist en weten beiden dat
niemand zich vergist
als er niets verzwegen blijft,
in mij
is het inzicht dan
eindelijk in zicht
geen eerbetoon aan deze
afgang
adem in
een scherf vale zon zweept
ons bleke teneur tot
deze ingehouden onverschilligheid
achter afgewend gelaat
schuilen wij
en verder niks.
Reacties op dit gedicht
| Marc Geerinck: | Vrijdag, februari 27, 2009 04:21 |
| succes!! | |
| Quando: | Vrijdag, februari 27, 2009 00:45 |
Feli! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 26 februari 2009 | ||
| Thema's: | ||