Engel van mijn hart!

Een baby?

Maanden lang heb ik gewoon normaal mijn tienerleventje wild geleefd,
Zonder ook maar iets te voelen,
Zonder ook maar iets door te hebben,
Ik werd wel steeds dikker,
Maar dacht dat het kwam door het vele eten wat ik ineens deed,
Ik at dingen die ik nooit eerder luste,
Was ineens helemaal gek op dickmans,
Had geen zin meer om uit tegaan wat ik bijna elk weekeinde deed,
En was altijd moe,
Maar ik zocht er niets achter,
Waar ik ook kwam,
Iedereen zij tegen me dat ik eruit zag alsof ik zwanger was,
En ik werd iedere keer maar weer boos,
Ik zei steeds maar weer dat het niet kon,
Dat het niet zo was,
Want ik deed het immers altijd veilig,

Na een hele tijd voelde ik toen ineens iets vreemds in mijn buik,
Het was alsof er iets schopte,
Toen kwam het moment dat ik meteen naar mijn moeder gegaan ben en tegen haar zei: ma ik ben bang dat ik zwanger ben,
Ze zei toen ga maar even liggen dan voel ik wel,
Ik heb er immers ook 3 op deze wereld gebracht,
Ik ging liggen, zij voelde en werd helemaal bleek en wit,
Ze begon te huilen en te gillen,
Ze heeft toen meteen de dokkterspost gebeld of wij nog langs konden komen ook al waren ze net dicht gegaan,
En dat kon,
Wij naar de doktre een test gedaan,
De doktersassistente zei dat ik naar het kamertje van de dokter kon lopen,
Mijn moeder en ik we gingen zitten,
De dokter hoefde niets te zeggen,
We wisten het al,
Het enige wat ik zei was nee toch zeg dat het niet zo is,
De dokter antwoordde met: het spijt me, je bent zwanger,
17 jaar en zwanger,
Ik moest op de behandel tafel gaan liggen zodat hij voelen kon hoe ver ik ongeveer was,
Hij dacht dat ik al over 2 weken bevallen moest , maar voor de zekerheid wilde hij een echo,
Meteen nog diezelfde avond,
Hij belde naar een verloskundige die dat deed die ook al gesloten was,
Maar ik mocht langskomen,
We hebben de hele weg zitten huilen,
Eenmaal aangekomen moest ik met ontblote buik gaan liggen en spoot ze een ijs koude crème op mijn buik,
Ik keek naar het scherm en hoorde het hartje,
Toen was het verdriet weg bij mij,
Ik was alleen nog maar ziels gelukkig,
Ik Vroeg aan haar of zij kon zien wat het was,
Ze zij : je krijgt een zoontje en voorzover ik zien kan is alles in perfecte staat,
Ik weet niet waar het vandaan kwam maar ik schreeuwde ineens uit het niets de naam DAMIAN,
Mijn damian zij ik,
Eenmaal thuis aangekomen heb ik de biologische vader van mijn zoontje gebeld,
En hem verteld dat ik al 6 maanden zwanger was van hem,
Het enige wat hij zei was: dat is dan heel fijn voor je maar ik hoef hem niet,
Ik wil er nu niets mee te maken hebben,
Ik wil nooit iets te maken hebben met jou of met hem,
En eigenlijk, deed dat me niets, ik was er juist enorm blij om,
Ik was al helemaal weg van een andere jongen,
Al heel lang,
Ik vertelde hem dan ook dat ik zwanger was,
En dat de biologische vader van hem hem niet wilde,
En toen kwam het moment dat hij zei,
Ans ik wil voor jou en die kleine zorgen,
Ik wil zijn vader zijn,
En zo gebeurde het ook,
Ik heb zijn biologische vader gezegd dat het toch niet van hem was en oh wat was hij daar blij om,
Hij zei toen: gelukkig maar, ik had er toch niets mee te maken willen hebben en als hij ooit aan mijn deur zou komen van ik ben je zoon zou ik tegen hem zeggen dat ik gene kinderen heb en onvruchtbaar ben,
ik ben toen verder gegaan met pascal( de stiefvader) van mijn zoon die inmiddels 7 maanden oud is,
en al volop papa zegt,
het is echt een papa`s kindje,
waar ik echt heel blij om ben,
pascal wil hem later wel vertellen dat hij niet zijn biologische vader is,
maar ik weet niet of ik dit wel wil,
ik weet zelf hoe het is als je vader je niet wil,
en dit gevoel wil ik mijn eigen zoon besparen,
damian heeft ook de achternaam van pascal en staat voor de wet ingeschreven als zijn zoon!
Pascal is de beste vader die een kindje zich maar kan wensen,
En ook al is hij niet de biologische vader,
Zo voelt hij het wel,
Hij zegt ook tegen iedereen dat het ONS kindje is,
Het is raar ,
Maar damian lijkt ook in zijn uiterlijk en karakter enorm veel op pascal,
Ik hoop dat dit later ook zo zal blijven,

Iedereen heeft zo zijn mening over tienermoeders,
Een meisje van 17 kan geen goede moeder zijn hoor ik zo vaak,

Maar dat is echt onzin!
Mijn zoon is het allerbelangrijkste in mijn leven,
En ik geef hem alles wat hij nodig heeft,
Maar het meeste geef ik hem mijn liefde,!

Zonder mijn zoon en mijn lieve verloofde kan ik me geen leven meer voorstellen,

Ik hoop dat hiermee het vooroordeel over tienermoeders een beetje afneemt,

Want wij zijn net zulke goede moeders als een vrouw van 25,
Misschien zijn wij dan wel wat jonger,
Maar niet elke tienermoeder zit aan de drugs en gaat nog losgeslagen uit,
Sinds ik hoorde dat ik zwanger was,
Heb ik geen druppel alcohol aangeraakt (nog steeds niet!)
ik wilde gewoon even mijn verhaal kwijt,
ik hoop niet op vervelende reacties!