ik vraag me
wie vergoot het water
dat elke druppel zich
oneindig lang herinnert
wie dronk het toen
ik in mij alle levens droeg
en nu, in deze tijd
wiens huid zal ik bedekken
onverdund, verbonden en bestaand
maar zelf niet waarneembaar
mijn nieuwe ‚ik’ verzorgend
giet ik mijn water uit.
sunset 02-03-2009
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Dinsdag, maart 03, 2009 03:59 |
| Knap poetisch verwoord! Warme groet, Jacky |
|
| Dwaallicht: | Maandag, maart 02, 2009 21:53 |
| Poetisch mooi verwoord! Liefs Dina |
|
| Lion10cc: | Maandag, maart 02, 2009 21:02 |
| zeer mooi ge en beschreven sunset groetjes lion | |
| Hilly N: | Maandag, maart 02, 2009 20:04 |
| Prachtig schrijven en ik las het dan ook graag Sunset lieve groet, Hilly |
|
| karinvangelder: | Maandag, maart 02, 2009 16:33 |
| inderdaad Sunset net wat Quicksilver zegt , mystieke bron ! liefs Karin. | |
| Quicksilver: | Maandag, maart 02, 2009 16:02 |
| Prachtig uit die wonderbare mystieke bron geschreven! Liefs,dicky |
|
| jac van sweijnbergen: | Maandag, maart 02, 2009 10:33 |
| heel mooi ingo julius |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 02 maart 2009 | ||
| Thema's: | ||