weg van de werkelijkheid
in een innerlijke strijd
de buitenwereld niet zien of herkennen
hier kan je nooit aan wennen
mensen praten tegen je maar je hoort ze niet
sterker nog niemand die jij ziet
je bent in gedachten verzonken
als een schip naar beneden gezonken
iemand raakt me op m´n schouder aan
blijkt al even voor me te staan
ik schrik
en m´n tranen die ik inslik
zat in het verleden
maar m´n lichaam zat in het heden
had even geen contact met de realiteit
niet dat ik dat ik op dat moment vermijd
maar ik kom er niet bij
ik zit gevangen en kom niet vrij
dat maakt me zo bang
en stiekem rolt er een traan over m´n wang
ik veeg hem snel weg niemand die hem zag
dit is de tweede dag
die zo moeilijk is
waarin ik zo veel mis
liefde, warmte en geborgenheid
niet verwikkeld willen zijn in zo´n innerlijke strijd
ik sta op het punt om te breken
dat is al wel gebleken
en ik weet dat het goed zou zijn
dat ik dan kan werken aan m´n innerlijke pijn
omdat ik dan wel moet praten
dat heb ik ook nu al wel in de gaten
maar ik ben zo bang om iets in een groep te zeggen
om er verder iets over uit te moeten leggen
bang dat andere me raar vinden
en die angst begint me ook te verslinden
zoveel angsten en pijnen
dat ik er voor m´n gevoel bijna in lijk te verdwijnen