Bang om te zeggen...
Er is al zoveel veranderd,
steeds vaker zeg ik wat ik voel.
Niet wat ik denk dat een ander wil horen,
maar meer wat ik nou ècht bedoel.
Maar die verandering gaat niet vanzelf.
Dat is er aan blijven werken, stapje voor stapje naar je doel.
Maar soms ben ik nog wel bang om te zeggen,
wat mijn diepste ik nu denkt en voelt.
Omdat ik schrik van elke reactie,
hoe goed en lief ook bedoeld.
Heb ik nu teveel gezegd, ga ik nu te ver?
Dat is wat ik nog dikwijls denk.
Terwijl jij misschien denkt, fijn dat je me dat vertelt,
deze woorden komen als een geschenk.
Toch blijf ik bang om mijn gevoelens te uiten.
Ben het natuurlijk ook nog niet zo gewend.
Maar wat kan er nou helemaal gebeuren,
als jij mijn waarheid kent?
Toch is er die drempel, om je te zeggen wat er speelt,
waar ik dan naderhand wel weer van baal.
Want eigenlijk wil ik het laten weten.
Dat is het aparte in dit verhaal.
Ik hoop dat ik door te blijven proberen,
binnenkort toch zover kom.
Dat ik kan zeggen wat je in mij losmaakt.
En hopelijk klinkt het dan niet te stom.
En als het dan toch niet lukt.
ik weer voor de schrik ben gezwicht.
Kan ik het altijd nog hier proberen,
door middel van een ander gedicht.
Reacties op dit gedicht
| isolina: | Woensdag, maart 04, 2009 15:06 |
| stap over die drempel, waar de meeste mensen moeite mee hebben , je kunt het !!! mooi geschreven . knufff maria (Isolina | |
Over dit gedicht
| Auteur: Metal Erik | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 04 maart 2009 | ||
| Thema's: | ||