Het leven is net als een schat, het kan je zomaar ontnomen worden!

Niemand die iets kan veranderen aan dit gevoel.
Niemand kan mij vertellen over het doel.

Het leven was je gegeven,
Maar waarom duurde het dan maar zo even ?

De woorden ‘nooit meer’ gonzen door mijn hoofd.
Al weken is mijn gevoel van een mooi leven verdoofd.

Ik wil jou dood niet begrijpen.
Het liefst zou ik voor dit verdriet mijn ogen dichtknijpen.

Maar dat kan ik niet,
Overal waar ik kom voel ik mijn verdriet.

Ik zou je willen zeggen dat ik het accepteer.
Maar om dat uit te spreken doet zo een zeer.

Het idee van jou auto gekreukeld tegen die boom.
Maakt van het leven een boze droom.

Toch komt er een tijd waarin het leven weer lacht.
En ik weet dat jij mij dan vanaf boven glimlacht.