Geen kans
Geen kans
Zij verbijt haar trillende lippen
in het grijs van de nog jonge ochtend
haar handen steunen teleurgesteld
het nu al te zware hoofd
terwijl opwellende tranen met kracht
proberen te ontspringen achter bedroefde ogen
Een diepe zucht als een van ver opkomende storm
ontvlucht de te lang vol gehouden longen
gedachten aan de resterende dag
doen haar niet verlangen
donkere nachten roepen nu reeds aan
Naar haar wordt vrijwel nooit geluisterd
het praten is slechts tegen handen
die hardnekkig en volhardend woorden weren
omdat inhoud nimmer van belang werd geacht
en vooroordelen de regel reeds bevestigden
goed te doen krijgt daarom wederom geen kans
Reacties op dit gedicht
| tinkelbel10: | Vrijdag, maart 06, 2009 00:19 |
| dit leest o zo droevig...mooi neergezet, liefs Tina |
|
| Ries Wink: | Donderdag, maart 05, 2009 18:39 |
| Hallo ela, Jouw mooie reactie is al bijna een gedicht op zich. Groeten, Ries Wink |
|
| ela: | Donderdag, maart 05, 2009 16:10 |
| De kans om goed te doen ligt steeds op de rand van het ravijn, of je kan het grijpen of je gaat er mee ten onder. ela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ries Wink | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 05 maart 2009 | ||
| Thema's: | ||