Het leven staart me aan
verwacht iets van me
maar ik,
ik kan niet aan die verwachting voldoen
ik wil niet aan die verwachting voldoen
het leven staart me aan
wil iets van me
maar ik wil dat niet
het leven wat ik hoor te hebben
dat heb ik niet
dat krijg ik niet
dat hoef ik niet
NEE
zo'n leven is voor mij niet weggelegd
te vaak in mijn nog korte leven ben ik al beschadigd
beschadigd, misbruikt, gebroken, verscheurd en kapot gemaakt
te vaak....
veels te vaak om nu nog in het goede van het leven te geloven
om de pijn niet te voelen
want de pijn die is in alle hevigheid aanwezig
gaat niet weg
is er 24/7
continu...
en ik zit er mee
niemand anders
alles doe ik eraan om het niet te voelen,
niet te horen, niet te zien
maar het werkt niet
het blijft
het blijft telkens weer , 24/7
pijn overal
steken, krampen, gedreun...
je eigen pijn wordt je langzaam teveel
daarnaast krijg je ook nog te maken met de pijn van andere
van geliefde om je heen
de pijngrens verlegt zich, stijgt
maar zolang de grens nog niet bereikt is zet je zoveel mogelijk van je af om de andere te helpen, te ondersteunen en liefde te geven

Nu
ik kan niet meer met mijn eigen verdriet omgaan
het zit er
komt er niet uit
ik zit vast
ik zit vol
maar het blijft komen
van binnen schreeuw ik het uit
kan ik niet meer en weet ik niet meer wat ik er mee moet....zoek ik uitvluchten
ben ik al lang verdronken in mijn eigen tranen
voor de buitenwereld zet ik nog even mijn masker op
daarachter schuilt mijn verborgen verdriet