Ging mijn vorige gedicht over de mooie dingen in het leven,
nu zit ik op mijn stoel te beven.

Natuurlijk niet letterlijk maar gewoon het gevoel,
er zijn veel mensen die weten wat ik bedoel.

Een gevoel van onmacht die overheerst,
je niet kunnen bewegen zoals je gewent bent geweest

Hopelijk is het over een paar weken weer voorbij,
maar stel je voor dat dit het einde is voor mij.

Die onzekerheid van een aantal jaren terug,
Zijn er dan weer vlug.

Laten we maar positief proberen te zijn,
misschien voel ik me dan sneller weer fijn.