Kippevelmoment...
Sommige klanken roepen het op,
die kleine bultjes over je hele lijf.
Zoals de klanken van een scheurende gitaar,
hoog en eenzaam, door de lege woestenij.
Het een na het ander loopt anders dan verwacht.
Zoals een kind dat soms heeft, op de avond van vijf december.
Zo loopt het soms met grote dingen in het leven,
maar dat duur niet eeuwig, net als de regen in november.
De ene dag lacht het geluk je nog toe.
Lijkt er geen einde aan de goede tijden te komen.
Het volgende moment vralt alles aan gruzelementen.
Eind aan al je mooie dromen.
Al denk je dan niemand nodig te hebben.
Iedereen heeft op bepaalde momenten wel iemand nodig.
Een arm om je heen, een troostende schouder.
Geen van die gebaren is dan overbodig.
Gebeurt het nu in januari, maart, of april?
In augustus, juni of september?
Aan alles komt een keer een eind.
Zelfs aan regen in november...
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Metal Erik | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 06 maart 2009 | ||
| Thema's: | ||