Een duister gat
Duister gat
In de crisis tranendalen
vallen elke dag weer tranen,
En de waterval zwelt aan
in trieste crisistalen.
Want niemand weet
en velen vrezen,
Dat is tenminste wat er klinkt.
We kijken in een duister gat.
Toch wordt het gewoon weer lente.
Met krokussen en trompetnarcissen.
Nog wel.
De dagen lengen
De vogels kwetteren enthousiast.
Nog wel.
Ook heeft men onder het poolijs
een territoriumvlag geplant.
In het kader van het smelten.
Toekomstig pool olieparadijs.
Daar ziet men al weer brood in.
Terwijl de ijsberen ijsberen.
En de balans zoek is.
Moet dat nu zo doorgaan,
totdat wij olietranen huilen.
Moet dat nu zo doorgaan,
Hebberig en hufterig.
Is het zo moeilijk,
zo vreselijk moeilijk,
om te geven.
Oftewel om te delen.
En te zien wat nodig is.
Een duister gat.
Daar kijk je naar.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: ReBelle | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 10 maart 2009 | ||
| Thema's: | ||