Misschien zal ik moeten loslaten.
Ik zal luisteren naar de melodie van
je lichaam. Breek ons en verlaat ons;
wij ,  ik,   jij,   verlaat ons samenzijn,
laat mij maar breken.
 
 
Neem de verdomde pijn met je mee.


 
Vergeef mij voor het kankeren op
vergeet-mij-nietjes. Mijn stembanden
zijn schor geschreeuwd wijl zout water
mijn lippen bereikt. De lippen
die gedurende de wintertijd je koude huid
bespeelden.
Vanaf vandaag kruip ik onder lakens zonder lief.
 
Leer mij jou los te laten
ik      kan      het      niet.
 
 
 
10 maart
2009
Geschreven door
*Mijn Geheim*
Reacties op dit gedicht
*Mijn Geheim* vindt het leuk als je reageert op dit gedicht

Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

pia ^^: Vrijdag, mei 22, 2009 22:27
mooi verwoord. vreselijk herkenbaar. de pijn, het missen en niet kunnen loslaten. maar het gaat over, na een tijdje zakt het weg.
sterkte en liefs pia

Rani: Woensdag, maart 11, 2009 01:16
Prachtig..zo herkenbaar.
Ik heb veel gedichten gelezen met hetzelfde dilemma..ik herken het allemaal.
Heel erg mooi geschreven..het komt wel goed.

Verdorie, nu word ik nog emotioneel ook.

nana: Woensdag, maart 11, 2009 01:10
heftig.. voelbaar..
misschien op een dag ;)

liefs nana

Over dit gedicht
Auteur:  *Mijn Geheim* Abbo 1Abbo 2
Gecontroleerd door:  christina
Gepubliceerd op:  10 maart 2009
Thema's: