Grenzeloos (vertrouwen)
Grenzen...
Op zoek naar de grenzen, hoe ver kan ik gaan?
Wanneer voelt iets eindelijk (on)aangenaam?
Ik kan mijn grenzen maar moeilijk vinden,
iets waar ik me dan weer voor schaam?
Heb ik mijn grenzen dan nooit gehad?
Liggen ze erbij als een ondergesneeuwd pad?
Jarenlang overschreeuwen, overstemmen,
hebben misschien wel een té grote tol geëist,
zal het nog lang gaan duren,
voor er een grens herrijst.
Het gevoel voor eigen grenzen afgestompt, verdwenen,
tekenen die in een veilige situaie zichtbaar schenen.
Men reageerde verbaasd, wist niet wat te zeggen.
Hoe ik zo koel bleef, niet uit te leggen.
Zoeken naar mijn grenzen, nu pak ik mijn kans.
Want zonder deze grenzen, geen innerlijke rust, of balans.
Dat instabiele ben ik nu ècht wel zat.
Ja dat gedoe heb ik nu toch wel gehad.
Een grote mond met veel geluid,
maar toch telkens weer onder de voet gelopen.
Kwam ik maar bij mijn grenzen uit,
maar dat is op dit moment enkel hopen...
Reacties op dit gedicht
| Rani: | Dinsdag, maart 10, 2009 21:48 |
| Ja, geef je grenzen aan! Anders verlies je nog je eigenheid! | |
| tinkelbel10: | Dinsdag, maart 10, 2009 21:16 |
| prachtig neergezet, graag gelezen, liefs Tina. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Metal Erik | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 maart 2009 | ||
| Thema's: | ||