strijd
Ik kan niet bij je woede,
Ik kan niet bij je pijn.
Je wilt niet bij me komen,
met je verdriet en je venijn.
Je uit je met veel woorden
en agressiviteit.
En dan denk ik "jongen toch"
over tien jaar heb je spijt,
spijt van wat je zegt en doet,
van je onbereikbaarheid.
Je laat me niet dichtbij je komen,
ik wil er zo graag voor je zijn.
Ik ben toch je moeder?
Je kan alles bij me kwijt.
Maar ik verdien toch ook respect?
Nu doe je me alleen maar pijn.
Je wilt graag alles zelf doen, maar weet dat je dat niet kan.
Je voelt vaak pijn en onmacht,
maar onthoudt "wij samen",
dat is onze kracht.
Ik ben en blijf je moeder,
en wil dat ook graag zijn.
Een moeder dat is iemand
bij wie je komt met je
verdriet en pijn.
Reacties op dit gedicht
| Nummer 127: | Woensdag, maart 11, 2009 00:00 |
| mja heel mooi verwoord Nr 127 |
|
| Dreamlover: | Dinsdag, maart 10, 2009 22:27 |
| Kippevelgedicht lief. Erg mooi neergezet..ondanks de zware belading. Liefs Richard |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, maart 10, 2009 22:16 |
| maar voor ze dat door hebben he? een moeder blijft moeder hoe oud ze ook worden loslaten maar er wel zijn je hebt dit prachtig en zo herkenbaar neergezet gr.janny |
|
Over dit gedicht
| Auteur: hermien66 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 10 maart 2009 | ||
| Thema's: | ||