Onzekerheid...
Onzekerheid...
Hoe moet het straks, vraag ik me soms af.
Klaarwakker, badend in het zweet,
hart, bonkend in de keel?
Komt het allemaal goed, nu ik uit het dal klim?
Of zit er onder de rotsen een zwakke plek,
waardoor ik dan weer val, weet ik veel?
Van buiten de rust zelfe, relativerend aan alle kanten.
Van binnen erg onzeker,
de onrust weet van wanten.
Altijd slaat die angst onverwacht toe,
op momenten dat ik het het minst verwacht.
Nooit als er bondgenoten bij zijn.
Maar in het donkerst van de nacht.
Waar moet dat nu weer heen?
Ik wil niet terug naar af!
Maar op dat moment zit ik heel alleen.
Hulp vragen lijkt dan zo laf.
Hier moet ik denk ik alleen uit zien te komen,
al zijn het soms nog zo duistere dromen.
Kan nu even nergens anders heen,
Soms, soms, ben ik niet graag alleen...
Reacties op dit gedicht
| Metal Erik: | Zondag, maart 15, 2009 15:31 |
| Tsja... In theorie weet ik dat ook wel, maar ja, zoals met zoveel dingen, makkelijker gezegd dan gedaan... ;) | |
| silentnoa¿: | Zondag, maart 15, 2009 15:28 |
| beter steun vragen dan flink zijn :P | |
| tinkelbel10: | Woensdag, maart 11, 2009 22:28 |
| waarom zou hulp vragen laf zijn?...probeer hulp te vragen...het zal je zeker goed doen ;) liefs Tina. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Metal Erik | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 11 maart 2009 | ||
| Thema's: | ||