Geduld


L.s.
Bovenaan mijn brieven staat bijna altijd l.s.
kun je lezen als l(ekker s(tuk) of l(ieve)s(chat)
Ja dit is weer even zo'n epistel tussendoor,
want mijn hemel je bent me er eentje hoor!
Een moeilijke en dan weer makkelijke om mee om te gaan.
Waar haal ik eigenlijk al mijn geduld vandaan
- door veel te veel te accepteren?
- door proberen hiervan te leren?
- door van je te houden als geen andere vrouw?
- door te denken ik ben er (bijna) alleen voor jou?
- door mezelf voor de gek te houden?
- door dit te denken en 't me straks zal berouwen?
- door je te accepteren zoals je bent?
- door in te zien, je bent gewoon een arrogante vent?
Zit je er eigenlijk wel mee als ik dit niet meer zo vol zou kunnen houden?
ook al leven we op basis van vertrouwen?
Waarom moet ik alleen leren dingen te accepteren?
waarom niet jij of wij samen 'dingen' leren waarderen?
't Voelt niet lekker, zo'n 'alleen' gevoel,
moet ik het daarom dan nog zo doen?
En dan ineens is er weer een soort 'open' gesprek,
je voelt 't feilloos aan, mijn gedachten, dit 'gemek'
Op zulke momenten laat ik me dan weer volledig gaan,
soms met een lach, maar ook heel eerlijk met een traan.
Ik kom voor jou in totaliteit!
en wil je, ondanks wat hierboven staat, beslist niet kwijt!
Begrijp me dus met dit a.u.b. niet verkeerd okay?
Maar dit zijn de dingen, daar zit ik soms mee.
Gelukkig ben ik nu zover om het te durven zeggen,
zonder al te veel meer uit hoeven te leggen.
Je kent me hopelijk wel zo onderhand
dit is 't uitleggen tussen gevoel en verstand.

maart 2000