Ik heb een vriendin die me beliegt.
Eentje die me steeds weer bedriegt.
Toch kan ik haar niet vergeten.
Ze heeft me gekwetst en dat knaagt aan mijn geweten.
De vriendschap tussen haar en mij loopt op haar laatste benen
en toch kan ik daar niet om wenen.
Ook al heb ik dat al wel gedaan.
Want ik zag voor mijn ogen op korte tijd een jarenlange vriendschap vergaan.
Het komt ooit nog wel goed,misschien.
Ik hoop nog steeds dat ik haar nog terug zal zien.
Dat ik het dan samen met haar kan uitpraten
en dan wil ik onze ruzie voor wat het was laten.
Het zou ook kunnen dat onze vriendschap binnenkort voorgoed is gedaan,
maar dan nog, mijn leven zal gewoon verdergaan.
Misschien ontmoet ik ooit een andere vriendin
en hopelijk geeft zij mijn leven dan weer zin.