Puinhopen... (na de interne revolut
De brandende puinhopen,
achtergelaten door de dictator.
Het volk probeert uit alle macht,
orde in de chaos te scheppen.
Op goede dagen, lijkt het helemaal op orde,
alsof er nooit iets is geweest.
Andere momenten is het net doomsday,
chaos en wanorde overheersen dan het meest.
Langzaam opstaan,
dan weer hard onderuit,
steeds weer opstaan,
uiteindelijk moet het vooruit.
Maar gesprekken, gebeurtenissen dringen nu door tot het volk,
waar propaganda en een muur,
vroeger alles op afstand hielden.
Dag na dag, uur na uur.
Nu komt de boodschap aan,
duidelijker dan soms gewenst, dat is waar,
maar toch voelt het helemaal niet zo verkeerd,
al doet het soms pijn, is dat niet raar?
Het hoofdkwartier is vandaag een enrome chaos,
omdat het gevoel al zo lang zweeg.
Nu zware fysieke inspanningen doen,
en mijn kop wordt voor even leeg.
Alles komt daarna wel weer terug,
de stilte duurt nooit lang.
Maar misschien als het even rustig was,
ben ik daarna niet meer zo bang.
Dat de chaos vat krijgt op mijn hele zijn.
Ik weer beland in een vrije val.
Want ik ben op weg naar de top,
en wil nooit meer terug naar dat dal!
Ik stop nu, kijk bijna scheel,
want zo diep graven, is nu misschien net teveel.
Ik ga de weerstand maar eens even slopen.
Door een heel eind hard te lopen!
En is de chaos voor MIJ gezwicht?
Kom ik later vandaag misschien weer met een positief gedicht.
Ookal voel ik me nu nog niet bevrijd,
deze woorden ben ik maar vast kwijt.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Metal Erik | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 15 maart 2009 | ||
| Thema's: | ||