Mijn gedachten dwalen af
Mijn dag is weer gebroken
Ik voel mezelf weer zo laf
Omdat ik de woorden weer niet heb gesproken

Hoe lang gaat dit nog duren
Doe ik mezelf dit aan
Blijf ik gevangen tussen deze muren
Zodat ik me er steeds weer uit moet slaan

Maar hoe moet ik het vertellen
De woorden spreken terwijl ik het zelf niet snap
Ik zou je zo graag willen bellen
Maar ben zo bang voor de klap

Waarom ben je er nooit voor mij geweest
Waarom heb je het nooit gezien
Misschien vrees ik daarvoor wel het meest
Dat ik dingen zie die er niet zijn misschien?

Maar toch weet ik dat dit niet zo is
Dat het voor mij makkelijk is mezelf de schuld te geven
Maar als ik me niet vergis
Ben jij degene die met schuld moet leven

Toch weet ik dat je het niet expres hebt gedaan
Dat geloof ik gewoon niet
Maar waarom zag je dan nooit mijn traan
En ook nooit mijn verdriet

De hulp die ik nodig had kreeg ik niet
Ik kan niet snappen waarom
Terwijl ik toch genoeg signalen zien liet
Daarom voel ik me nog steeds ontzettend dom

Ik had gewoon moeten praten
De woorden moet spreken
Ik kan mezelf er nu zo om haten
Had ik dan toch om hulp moeten smeken

Door het verleden kan ik me nu niet binden
Blijf ik ver weg van iedereen
Moet is nu steeds die pijn ondervinden
En voel ik me zo ontzettend alleen

Ik verlang heel erg naar een arm om me heen
Iemand die me echt goed troosten kan
Maar als iemand me echt troosten wil verander ik in steen
En wordt ik meteen heel erg bang

Het lukt me niet iemand toe te laten
Omdat jij vertelde het is je eigen schuld stel je niet aan
Het valt nu niet goed te praten
Maar met deze woorden kan ik een relatie nog niet aan