Hoogmoed komt voor de val.
Het leek de laatste tijd een mooie weg richting de top.
Alles knapte zienderogen op.
Maar zoals dat meestal onverwacht gaat,
ging ik ineens weer hard op mijn plaat.
Een steen schoot los, ik viel weer omlaag,
houd me nu vast, want het dal in wil ik niet graag.
Hoop daar nooit meer te hoeven verblijven.
Proberen gedachten van me af te schrijven.
Maar de samenhang tussen de woorden lijkt volledig zoek.
Het lijkt een uitelkaargevallen boek.
Het kaft zit er nog om, maar dat was het dan,
dat het zo snel weer veranderen kan.
Nu zoek ik de bladzijden bij elkaar, voor er wat mist.
Als ik nu die volgorde nog maar wist.
Het bekende gevoel van nu, vind ik niet zo mooi,
vond ik maar wat orde in de chaotische zooi.
Waar moet ik met mijn onrust, mijn onzekerheden heen?
Waarom zit ik hier nu helemaal alleen?
Heb ik die gedachten voor mezelf bewaard?
Een ander niet lastig vallen, dat ben ik niet waard.
Toch moet er licht zijn achter het grijze wolkendek.
Maar op dit moment maak ik mezelf gek!
Voor problemen van een ander máák ik altijd tijd,
maar mijn eigen problemen durf ik bij niemand kwijt.
Bang voor reactie, van hen of van mij?
Daar kan ik nog niet helemaal bij.
Was ik maar iets vrijer in gedachten, gevoelens uiten,
Dan kon ik nu weer lekker fluiten!
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Metal Erik | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 16 maart 2009 | ||
| Thema's: | ||