Versleten jas
lange haren, luizen
een kar met vodden
versleten vesten
zijn laatste levensresten
zijn fles jenever
half leeg
zijn heilig brandend dier
schier
slapend in een roes
ligt hij daar op één oor
op de harde koude bank
vermijdt de kudde
die steeds langs hem gaat
hij hult zich in zweet en stank
en eenzaamheid
zijn wereld is de straat
hij is door mensen afgedankt
hij heeft zijn vrouw
zijn huis verloren
zijn kinderen zijn hem al jarenlang vergeten
nu is de winter die zich straks verhardt
zijn enige geweten
toch is er één
die voor zijn kommer zwicht
zomaar een hond die kwispelend
zijn leed verlicht
hij wordt zijn trouwe vrind
en likt zijn handen
de laatste die hem aardig vindt.
Jacky Van den Berghe: | Woensdag, maart 18, 2009 03:44 |
Zoals Job, die had ook een hond op ''t laatst om zijn zweren te likken, om daardoor Job zijn dagen enigzins te verlichten. Of, was het hem alleen maar om de zweren te doen! Iets wat heden ten dage niet meer zou mogen kunnen. Het siert je dat je hier de aandacht op vestigt (nu de winter voorbij is)! Beste groet, Jacky |
|
HenkDeVis: | Dinsdag, maart 17, 2009 23:44 |
mooi | |
Auteur: Leon Larssen | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 17 maart 2009 | ||
Thema's: |