Gejaagd door de wind
kom ik op woeste hoogte,
waar ik knielend op een bed violen
als kind van het licht
bij het huis van mijn moeder,
de schaduw van de wind voel.
Tijdens het psalmenoproer,
het woeden der gehele wereld,
vind ik eigen wegen en verborgen antwoorden,
wijl het recht op terugkeer
mij brengt naar de brug der zuchten.
Contrapunt van dit dubbelspel
uit talloos veel miljoenen,
met een mond vol dons,
is dat ik nooit meer slapen wil in hersenschimmen.
Nooit meer alleen.
Sammie Beltane: | Maandag, april 06, 2009 00:59 |
Prachtig gedicht hoor, welkom terug! Liefs Sammie X | |
vivika: | Zaterdag, maart 21, 2009 13:57 |
sterk schrijven hoor..en nee nooit meer alleen.. dikke knuff x |
|
Narcis(t): | Woensdag, maart 18, 2009 21:42 |
verbluffend moooooi sterk schrijven dat ik graag las |
|
Klaes: | Woensdag, maart 18, 2009 19:32 |
indringende powezie groets |
|
japonica: | Woensdag, maart 18, 2009 18:55 |
Juist ja wist het wel. De stijl is onmiskenbaar en fraai (potje honing er bij(tje):D) Liefs Jap |
|
kerima ellouise: | Woensdag, maart 18, 2009 16:43 |
nooit meer willen slapen in hersenschimmen...mooi ! liefs kerima ellouise |
|
ela: | Woensdag, maart 18, 2009 16:00 |
Niet slecht als intro. ela |
|
Quicksilver: | Woensdag, maart 18, 2009 15:30 |
Heel innemend gevoelsgedicht! Waar ik herkenning voel! liefs,dicky |
|
_LoRena_: | Woensdag, maart 18, 2009 14:16 |
hmmm mooi :) | |
Auteur: honingbijtje | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 18 maart 2009 | ||
Thema's: |