Gebed
In de stilte van de avond
kniel ik bij uw beeld,
de rust die ik hier vond
heeft mij nog nooit verveeld.
Ik zie de kaarsen branden
ze geven een flikkerend licht,
schaduwen weerkaatsen op de wanden,
mijn geest wordt zo verlicht.
Mijn handen stil gevouwen,
mijn moed bijeengeraapt,
ik vertel U vol vertrouwen,
wat mij weer heeft geraakt.
Ik wil U zoveel zeggen,
mijn hart is vol verdriet,
ik hoef niets uit te leggen,
ik weet dat U het ziet.
Mocht ik ooit tot U komen,
met vleugels, o zo licht,
dan wil ik bij U wonen,
U bent voor mij het licht.
kniel ik bij uw beeld,
de rust die ik hier vond
heeft mij nog nooit verveeld.
Ik zie de kaarsen branden
ze geven een flikkerend licht,
schaduwen weerkaatsen op de wanden,
mijn geest wordt zo verlicht.
Mijn handen stil gevouwen,
mijn moed bijeengeraapt,
ik vertel U vol vertrouwen,
wat mij weer heeft geraakt.
Ik wil U zoveel zeggen,
mijn hart is vol verdriet,
ik hoef niets uit te leggen,
ik weet dat U het ziet.
Mocht ik ooit tot U komen,
met vleugels, o zo licht,
dan wil ik bij U wonen,
U bent voor mij het licht.
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Donderdag, oktober 03, 2002 20:32 |
| Eindigt haast als een psalm. In de nood blijft het vertrouwen dat men bij God in goede handen is. Graag gelezen. | |
| Hans Winter: | Dinsdag, april 09, 2002 07:27 |
| je handen vouwen zich tot lichte gestalte vol van trouw, even komt de geest er zomaar vanzelf aangewaaid wonen. groetje, hans |
|
| Jordi: | Maandag, april 08, 2002 17:55 |
| laat het geloof je sterken, en je verdriet troosten. Een heel mooi gedicht! |
|
| Talitha: | Maandag, april 08, 2002 16:55 |
| Mooi... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Edith Meyers | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 08 april 2002 | ||
| Thema's: | ||