massief duister
de donder beschermt me niet meer
tegen de bliksem
die de woede in mijn ogen
oplicht en mijn angst zichtbaar maakt
overal zijn de wolken en de horizon
lijkt opgegeten door massief grijs
wat rollend de hemel aftast
en de sporen van licht verdwijnen
en ik sta in de leegte
wetend dat vroeger niet meer is
op zoek nar het draadje
wat mij door het duister leidt
tot ik de toekomst weer kan zien
in oprechte zonnestralen
Reacties op dit gedicht
| xavion: | Woensdag, april 01, 2009 01:07 |
| Heftig! Iemand deelde ooit eens deze met mij, ik deel deze graag met jou... belicht jezelf en verlicht vertrouw je eigen licht haar straal doorpriemt verholen in lichtjaren de donkerste duisternis haar zwengende golven gaan op en neer met opgespaarde warmte in vallende koude laat jezelf in stilte stralen badend in je eigen licht door haar niet te zoeken in ander’s schreeuwend licht |
|
| Oorlam: | Dinsdag, maart 24, 2009 13:45 |
| oefoeps de oude boze miekemoeke:) Waaroe! | |
| - Suus -: | Dinsdag, maart 24, 2009 09:10 |
| Soms komt vroeger weer even heel dichtbij he? Maar wetende dat dat niet zo is, komen die zonnestralen hopelijk snel weer terug. Mooi geschreven, herkenbaar. Liefs, Suus |
|
| Lion10cc: | Dinsdag, maart 24, 2009 08:54 |
| mooi geschreven quadesh vroeger blijft altijd vroeger groetjes Leon |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Quadesh | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 24 maart 2009 | ||
| Thema's: | ||