De man lag naast mij in het ziekenhuis,

één been was al afgezaagd,

vlak onder de knie.

Hij schreeuwde mij hele nachten wakker

ondanks de morfine die zijn pijn moest dempen.

Hij was héél oud, zijn benen stierven door de suiker.

Hij vocht tegen het onvoorziene.

Toen volgde zijn andere been

tot boven de knie was koudvuur,

dood vlees.

Daarna had hij alleen nog stompen in dik verband gewikkeld.

Hij schreeuwde de volgende nacht om de dokter die niet kwam op dit onmogelijke uur.

Toen hebben ze hem zó verdoofd dat hij ronkend dagen, nachten sliep

en toen hij eindelijk wakker werd

zo was verdwaald verdwaasd dat hij gillend om zijn moeder riep