Mystra....

Het was niet vreemd dat zij vertrok,
met om haar mond die trenge trek,
geen wrevel was't,nog minder wrok,
het was de winst uit zelfrespect.

Het was na al haar pijn,
geen pijn wat school in haar gesloten lippen,
het was besef van EENZAAM-ZIJN,
der laatste dingen diep begrip.

Men komt alleen en gaat alleen...
en alles wat daartussen ligt,was haar geweest,
voor iedereen een zelf zich opgelegde plicht:

Onafgebroken dienstbaar zijn,
een zelf-vergeten hulpbetoon en nu en dan de felle pijn
om zelf niet het geringste loon.

Zij is de winst na duizend nachten zelfgesprek.
Langzaam werd zij afgerond,
de wereld van verraad overleefd en de pijn die door een
ander werd gepleegd.

Nu ruist je stem als lentekruid,
je handen spreken duizend talen,
nu zwijgt je lied der nachtegalen en vallen
de sterren in je tuin.....

Blessed be...
( sefoma )