De ochtenddauw zet mij mijn masker op,
tot tranen zich laten verdwijnen.
Tranen van andere vang ik dagenlang op,
maar niemand ziet de mijnen.

Vanbinnen druppelen er genoeg tranen,
waardoor mijn gedachten verbleken.
Maar mijn masker blijft mij beschermen,
want dromen zijn niet wat ze vroeger leken.

Mijn ogen, verandert naar een blik van rust,
zodat niemand de werkelijke schade ziet.
Mijn ziel neemt er de controle over,
van binnen verdrinkend in leugens en verdriet.

Dagen gevoelens verbergend,
gedachten overgenomen door pijn en zorgen.
Met een breed lachend gezicht,
maar elke avond weer bang voor morgen.

Pas als het donker is neemt de wind mijn masker af,
en spoelt het verleden door mij heen.
Alleen in het donker onthullen nu mijn tranen zich,
ik blijf voor altijd met hen alleen.