Ik kon niet wachten totdat ik je in mijn armen kon houden,
Ik was niet meer alleen
Dacht ik aan het heden, dan dacht ik aan geluk, dat het mensje me gaf wat ik in me had zitten
Dacht ik aan de toekomst, dacht ik aan verdriet en ongeloof om wat ik moest doen

Ik voelde me niet eenzaam meer, ik wist dat er iemand was waar ik van kon houden zonder bang te hoeven zijn voor enige pijn
Ik wist dat er iemand was, die er altijd voor me zou zijn
Ik wist dat er ook iemand was waar ik onvoorwaardelijk van zou houden, iemand die ik nooit in de steek zou laten

Toen kwam de gedachte aan de realiteit, toen kwam hetgeen wat ik moest doen, ik heb het gedaan, wat heb ik nu een spijt
Het verdriet is onvoorstelbaar groot, mijn gedachtengang lijkt maar niet te stoppen
Ik had zo graag nog je hartje willen horen kloppen, zo graag je oogjes willen zien, zouden ze net zo mooi zijn geweest als die van je Papa?
Zoveel vraag ik me af
Zo graag had ik je handjes willen vasthouden, zo graag had ik nog zoveel willen doen
Zo graag had ik nog willen weten op wie je zou lijken, op Mama of Papa
Maar al te graag had ik een goede moeder willen zijn

Verdriet is het enige wat ik nu nog voel, niemand die snapt wat ik bedoel
Overal bots ik op tegen onbegrip en met mijn verdriet kan ik nergens naartoe

Ik voel me zo leeg van binnen, nu jij er niet meer bent
Ik weet niet meer wat ik moet denken, wat ik moet doen

Eenzaamheid .