Waarom hebben jullie dit gedaan,
hebben jullie mij niet laten gaan
Een gevoelloze blik op jullie gezicht,
ik gaf jullie geen enkel tegengewicht
Terwijl mijn tranen maar bleven stromen,
is mijn ergste nachtmerrie uitgekomen
Voor jullie geen nachtmerrie, maar slechts wat plezier
gewoon een feestje, zelfs met bier
Geen enkel begrip voor het woordje: nee,
volgens jullie, viel het allemaal wel mee.
Alles zou goed komen als ik mee zou werken,
als ik dat deed zou het de schade beperken
Ik moest luisteren naar jullie dwang,
jullie maakten me alleen maar bang
Voor jullie had dit naast plezier geen enkele waarde,
het was slechts een “klusje” wat jullie klaarden.
Ik was geen mens, maar een voorwerp, slechts een ding,
was wat jullie zeiden, terwijl één van jullie bij me naar binnen ging
En nu moet ik geloven dat ik geen monster ben,
terwijl ik mijn eigen ik, niet eens meer ken
Ze zeggen dat ik lief ben en een mooie jonge vrouw,
dat ik ook liefde en warmte kan geven, naast alleen maar kou
Maar hoe moet ik dat geloven, na jullie daad?
hoe moet ik weten, dat niemand me meer verraad?
Geen woord hierover spreken, zwijgen moest ik doen,
zeiden jullie glashard, zonder enkele vorm van fatsoen
Ik ben de gene die hier mee moet leren leven,
terwijl jullie me voor altijd dit litteken hebben meegegeven
Dat leven met jullie in mijn hoofd,
maakt dat het me van tijd tot tijd verdoofd
Door herinneringen van angst en pijn,
zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn.