Vervreemde jij.
Vervreemde jij..
je bent vervaagt op mijn netvlies…
maar toch ben je dichtbij..
als een klein lichtje in mijn hartje..
Zwak lichtje..
dat door een zuchtje wind kan verdwijnen..
mijn angst is er dat het gebeurd..
Sluitende ogen..
mijn krachten gezet op het herinneren van jou..
maar je bent te lang uit mijn leven..
want mijn herinneringen zijn vaag..
en tot mijn spijt..
weet ik niet meer hoe je was..
Kon je nog maar hier zijn..
en de herinneren verduidelijken..
zodat ik ze nooit meer los kan laten.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Animola_* | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 08 april 2009 | ||
| Thema's: | ||