Je bent mijn roos, mijn beeldschone roos
je scherpe doornen prikken mijn vingertoppen
snijden de flanken van mijn handen
en strelen mijn ogen
Maar wat ik voel, is een wereld van toen, mijn roos
je verwelkte samen met je liefde
je fluweelrode bladeren verdorden
bij de twijfel van graag zien,
je passie, je liefde vervlogen in tijd.
Nu sta ik hier, met jou in mijn hand,
roos zonder bladeren enkel de scherpe doornen,
die mijn huid diep snijden.
Ik voel dat ik heb verloren
druk de levenloze roos tegen mijn hart
en wacht,
tot de doornen me zouden verminken
één aanraking, mijn hart lijkt bevroren
versmolten metde doornen.
Elke dag, zonder jou, mijn dode roos
elke dag, mijn leven levenloos..