angstig zit ik stil
van binnen komt een gil
naar een helpende hand
sta op de rand
van opgeven
of door streven
in m´n hand het mes
weer die pijnlijke les
raakt m´n arm maar wil dat niet
er is gewoon te veel verdriet
wat ik niet aan kan
dat maakt mij bang
veel komt boven
van wat ik liever niet wil geloven
ik weet dat er dingen gebeurd zijn
maar ze doen zo´n pijn
ik wil niet dat het zo gelopen is
te beseffen dat ik mama bijna altijd al heb gemist
het leven is niet a+tijd rechtvaardig
en niet altijd even aardig
maar ik moet doorgaan
maag niet stil blijven staan
vechten om er beter uit te komen
ook al kan ik daar nu niet eens meer van dromen
wou ik dat ik voor even
echt vrolijk was in het leven
waarom moet ik me alweer zo voelen
zo in het verleden woelen
ik weet alleen zo kan ik het verwerken
en alleen zo zal ik een verandering merken
maar m´n gevoel gaat steeds verder achteruit
te veel verdriet onder de huid
help me voordat ik eronderdoor ga
ik weet waar ik nu sta
voor m´n gevoel op de rand
met een mes in m´n hand