al die vragen... zonder antwoord.


dag en nacht stromen gedachten
verdwaald rond in mijn hoofd
me lichaam verkrapt
de pijn die mn hart verdoofd

hoe heeft het kunnen gebeuren
waarom deed hij mij dit aan
stilletjes zit ik voor me uit te kijken
zachtjes stroomt hij naar beneden, die stille traan

bang en verdrietig
eenzaam en alleen
vragend aan me zelf
hoe kom k hier weer overheen?!

ik wil 100 % zeker met hem verder
de vraag is alleen hoe
ik wordt van dan innerlijke vechten
soms echt gewoon te moe

soms weet ik het allemaal niet meer
kan ik het echt niet meer aan
dan zou ik soms het liefst
even uit deze wereld willen gaan.

voor de buiten wereld draag ik mijn masker
ik lach de pijn van me af
maar soms kan k gewoon niet meer
en moet even dat masker af

zelfs op papier kan ik mijn diepste gevoel niet uiten
schrijf ik mn gevoel anders neer
waarom kan ik toch niet meer praten.
ik wil dit zo echt niet meer...

laat mij maar gewoon
ik wil even niet meer
praten kan ik toch niet
fuck, wat doet het toch een zeer