Vagevuur
Voorzichtig open ik de deur
alsof hij nog schrikken kon,
zittend op zijn vaste plek
tussen raam en spijlenbed,
betreed zijn vagevuur.
Hij maakte heden en verleden
uit genen, door discipline
en met stellige zekerheid
dat hij het voor het zeggen had.
Nu wijst hij me een lege toekomst
gedrapeerd met herinneringen,
als geiser opstomend in het hoofd:
hees en opgewonden gebazel
over speelgoed dat niemand meer kent,
mensen vergeten, of reeds overleden,
heel even bestaande in zijn heden.
Dan keert hij weer in tijdloosheid
die even ver als zijn starende blik
niets reiken of bereiken kan.
Ik schik zijn plaid,
weet niets te zeggen
als hij weer vraagt wie ik ben
en vertrek als een verrader,
voor me weer vraagt
of hij naar huis toe kan.
Reacties op dit gedicht
| red one: | Maandag, april 20, 2009 22:45 |
| Wow, graag gelezen dit, best wel heavy om zoiets mee te moeten maken pijnlijk ook. Groetjes red |
|
| eye witness: | Zaterdag, april 18, 2009 07:21 |
| mooie laatste strofe dus (alleen: voor HIJ me...) goed omschreven ook. sterkte grts |
|
| eye witness: | Zaterdag, april 18, 2009 07:21 |
| hier ben ik ;) je had al gereageerd op Ezeltje knal zag ik.. anyway, alzheimer? mijn opa is bijna 2 weken terug gestorven en hij had alzheimer... das erg bitter en pijnlijke ziekte, en dan vooral voor de ander eigenlijk volgens mij. Wij gingen altijd beetje mee in zijn verhaal, hij wist het 10 min erna toch niet meer en dan is ie nog wel effe weer gelukkig. De dag voor zijn dood was ie de hele ochtend zo helder als wat, errug mooi kan ik je vertellen! mooie laatste strofe ( |
|
Over dit gedicht
| Auteur: contestant | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 17 april 2009 | ||
| Thema's: | ||