× Alles op z’n tijd ×

Terugdenkend aan die tijden,
vol eenzaamheid; het voelt zo leeg
De tranen die mijn emoties toonden,
want het was mijn mond die zweeg

Niks wilden ik delen,
hulp had toch geen zin
Niet beter willen worden,
maar dat was aan ’t begin

Veel geleerd in de afgelopen periode,
de ups en downs hielpen daarbij
Ik ben een stuk meer over mezelf gaan nadenken
en dat stuk, is nog niet voorbij

In mijn hoofd blijft het een gevecht,
nog steeds iets waar ik naar verlang
Het is moeilijk om mezelf te zien,
ben namelijk niet blij met mijn omvang

En ik wil die mensen geloven,
dat ik dun ben en ook nog mooi
Maar ik wil het zelf zo graag zien
want mijn beeld creëert die mega zooi

Het voelt zo stom om iets te geloven,
terwijl ikzelf het tegenovergestelde zie
En daarom kan ik het niet volledig loslaten,
maar dat kost energie

Het gaat erom dat ik ietsje beter,
met mezelf overweg kan
Nog steeds niet door één deur, dat niet
maar ooit komt dat er nog wel van!