Ik voel me goed
en toch is er nog iets dat ik missen moet.
ik wil het met je delen, mijn geluk en mijn verdriet,
maar ik kan het niet.
Toch niet op de manier zoals ik het wil.
Dat besef maakt me diep vanbinnen heel even stil.
Die momenten dat jij me in mijn armen viel,
de herrinneringen daaraan, snijden recht door mijn ziel.
Ik wil heel veel opgeven,
om die momenten opnieuw te beleven.
Misschien sla ik straks een nieuwe weg in, die ik niet ken,
dus het kan zijn dat ik dan dat pure geluk weer herken.