Mijn verloren God
De adem van de schepper
was eens mijn evenbeeld
ik wachtte op zijn heraut
met vleugels
goud
gevonden
glans
gewonden
manen
maar zijn pad
was vol met tranen
zijn hoefgekletter
ververwijderend
van mijn eens verworven
ononomkeerbaar
nu mijn zonde
ik zocht de eenzaamheid
sereen met God
vergankelijk
onafhankelijk
bekoren
maar ik vond
woestijn
begeerlijk
zoekend
naar het fijnste
witste zand
gleed het tussen
de vingers van mijn hand
de band
met God verloren
Reacties op dit gedicht
| Leon Larssen: | Zaterdag, april 25, 2009 04:43 |
| Bedankt Estmoi. Jij hebt het exact begrepen. Een God is alles wat wij nog niet hebben begrepen. Ik had het niet beter kunnen uitdrukken Leon |
|
| C. Estmoi: | Vrijdag, april 24, 2009 18:01 |
| Heel mooi geschreven. God is voor mij alles wat wij nog niet begrijpen. Een antwoord op de nog onbeantwoorde vragen. | |
| sunset: | Vrijdag, april 24, 2009 08:10 |
| De band met God is nooit verloren. Al kan het dikwijls wel zo zijn dat wij die band niet er- nog herkennen. Ik wens je vrede in jouw hart. Vriendschappelijke groet, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Leon Larssen | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 24 april 2009 | ||
| Thema's: | ||