Gespleten in vele stukken.
Mijn hart bonst voor vele jongens.
Ik vind er veel leuk maar ik kan geen keuze maken.
Ik kan zelfs niet normaal met ze praten.
Bij alles wat ik zeg,
Bij alles wat ik doe,
Heb ik toch altijd dat ene gevoel.
Mensen willen me niet begrijpen.
Mensen kunnen me niet begrijpen.
Mensen zitten alleen maar te zeiken.
Maar ze moeten weten,
En dat moeten ze zeker niet vergeten.
Dat niemand daar ooit iets mee zal bereiken
Mensen laten zichzelf anders lijken.
Alleen maar zodat iemand anders ze aardig vindt.
Maar dat is iets wat mij niet zint.
Ik ben dan misschien nog maar een kind.
En misschien ben ik pas in de jaren dat alles nog begint.
Misschien komt er een tijd dat mensen me wel begrijpen.
Maar tot die tijd zal ik nog wel even dom lijken