Weet je, pap

Ik hou echt wel heel veel van je, lieve pap
Maar wat ik nu voor de zoveelste keer ga zeggen is geen grap

Ik leek altijd op jou daarom dacht ik dat ik bij jou hoorde
Maar dat was over toen zij mij de grond inboorde

Ik voelde me trots als iemand zei hoeveel ik op jou leek
Heb je eigenlijk geweten dat ik tegen je op keek

Ik hield van jou meer dan van mijn eigen mam
En ik snap niet hoe dat kwam

Natuurlijk hield ik van jullie maar van jou toch iets meer
En dat deed bij mama soms een beetje zeer

Ik was net als jij heel donker en had ook nog jou ogen
Ik hield van jou een vermogen

Maar toen ging je trouwen met een rare vrouw
Vanaf toen liet je me staan in de kou

Asjeblieft pap, ben ik nog je dochter wil je dat vertellen
Want dan durf ik je misschien weer op te bellen

Geschreven door

anne(22)

Reacties op dit gedicht

anne(22) vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Hans Winter:	Woensdag, april 10, 2002 23:30
een kind richt zich meestal op een van de beide ouders wat meer, het is een identificatiefiguur, het gaat er voor jou ook om of je vader dat voor jou kan blijven, groetje, hans

SomeGirl:	Woensdag, april 10, 2002 16:18
moeilijk

Over dit gedicht

Auteur: anne(22)
Gecontroleerd door:
Gepubliceerd op: 10 april 2002
Thema's: [Vaders]