zalf en handoplegging.
En toen was er een kerk vol met jonge kinderen.
Ze werden gezalfd en ze kregen de hand van meter en peter op hun schouder.
Ja, er waren nogal gevallen bij, zelf iemand uit een motorclub maar hij was peter
en hij legde graag die hand op de schouder, ook een zwarte dame zag ik daar, vol met kleuren
en een hoed die het gewaad van de priester overtrof in het kleuren van de ruimte.
‘De hand opleggen, dat doen jullie ouders al 12 jaar lang, jullie peters en meters
en al wie jullie lief heeft.’
‘Ze zitten in met jullie kinderen, ze willen jullie steunen in het begaan
van de soms moeilijke levensweg.’
Hier had ik enkele bedenkingen want wie kent er geen geval
van ouders die ‘geen’ liefde kunnen geven en dan maar meedoen aan dit feest
enkel voor het imago en voor de grote sier.
Zo had ik 2 diensten, eentje op zaterdag en eentje op zondag en je zag de priesters lachen
en de onderbisschop, ze lachten hun tanden bloot want de kerk zat vol en het zijn niet allemaal pedofielen, neen… Het viel me op hoe gemeend en hoe innig deze mensen die kudde wilden leiden.
De onderbisschop was zeer vlot en vroeg de kinderen of ze niet nerveus waren en hoe ze tegenover
het verlaten van de basisschool stonden en op het einde van de speech richtte hij zich tot de ouders.
‘Beste ouders, blijf beschermen, blijf openstaan en vooral, wat er ook gebeurt, trek alstublieft nooit jullie handen weg want deze jongvolwassen mensen, ze hebben jullie nodig…trek alstublieft nooit jullie handen weg.’
Ik was ontroerd, kreeg bijna de tranen in mijn ogen, het was een communiefeestje maar de boodschap draag ik in mijn hart.