Als ik aan je denk,
dan denk ik aan je lach.
De allereerste keer,
dat ik je zag.
Ik weet niet waarom,
ik verliefd werd op jou.
En waarom ik zei,
dat ik van je hou.
Meende ik dat serieus,
of zei ik zomaar iets.
Voelde ik wel vlinders,
of deed het me helemaal niets.
Dacht ik wel aan de toekomst,
of leefde ik van dag tot dag.
We hadden wel verkering,
maar het was niet vaak dat ik je zag.
Brieven schrijven deed ik vaak,
maar antwoord kreeg ik niet.
Af en toe een telefoontje,
niemand die dat verder ziet.
Ik was hier en jij was daar,
ieder had zijn eigen leven.
Maar op één of andere manier,
zijn we altijd bij elkaar gebleven.
Over het leven van ons samen,
is een boek vol te scrijven.
Een verhaal met een open einde,
zouden we bij elkaar blijven?