Welkom Terug.

Had je me dan toch niet verlaten?
Je weet toch, ziekte, dat jij ooit eens dit lichaam moet verlaten?
Of is het net omdat niemand je mist, je weer terug kwam?
Ben jij onuitdoofbaar? Mijn enige & eeuwige vlam?

Al 4 tere jaren , speel ik je aan mijn been.
En de momenten wanneer ik net niet bij me wou,
waren de momenten waarop jij verscheen.
Mij verwennend met leugens, suiker en vet..
me gevangen houdend in schaamte, een schurend net.

De opéénvolgende teleurstelling is dan telkens weer zo diep..
En toch niet voldoende terughoudend, voor dit gevreet in 't geniep.


Zelfs in tijden van geluk, lig je telkens bij me op de loern
om dan 's avonds me te doen hervallen op die koude harde vloer..
Die vloer, waar het hypocriet getraan van een gisteren nog ligt..
van toen ik vrat in een kille stilte, met de ogen dicht.


Dus,
Welkom terug Boulimie.
Samen met jou en m'n aanslepen verdriet, blijven wij voor altijd een geheel met z'n drie.