Het wordt me te veel,
thuis, school, zelfs men hele leven.
Jullie daar, thuis, denken dat ik alles kan.
Maar weet je wat????
Dat kan ik niet!
Ik zorg voor 7 kinderen, terwijl het mijn taak niet is,
maar die van mijn moeder.
Zelfs die steekt geen poot uit.
En jullie, die ouder zijn dan mij,
zouden eenn handje moeten toesteken,
maar zelf ik moet jullie nog onderhouden.
Dat kan zo niet meer verder,
elke dag word ik gekwetst,
door woorden en uitstralingen.
Mama, kan ik in je ogen nog iets goed doen?
Ik was, ik strijk, onderhoud het hele huishouden,
moet mezelf onderhouden,
ik heb nog geen tijd voor mezelf of men vriendje.
Spijtig genoeg heb ik zelfs nog geen tijd voor een zelfmoord.
Anders was dat allang gebeurd,
al drie jaar denk ik daaraan.
Drie jaar !!??
Dat wist je natuurlijk weeral niet.
Je merkte niet eens op dat ik in de put zat,
dat merk je nu nog altijd niet.
Wel, ik ga daaraan kapot,
ik ben misschien niet zo stoer of zo sterk als je denkt.
Je zag niet eens de sneden en wonden in men armen en polsen.
Zoveel kijk je naar me om.
Maar, ik weet het wel, ik ben als ongelukje geboren.
Heb je me zlf gezegd, weet je nog????
Je bent men moeder, maar weet dat ik je dit nooit vergeef.
Maar daar heb je binnenkort geen last meer van!

Mama, ik hoop dat je dit ooit tegenkomt op het web of dat je eens in men dagboek snuffelt.
Dan zal je het wel begrijpen.