Kantjil leefde in het verleden

Terug als kind

Zijn kindergeest

Spelen wilde hij het meest

Hij toornde op de heuvels

Van zijn verborgen ik

Die tot metershoge bergen werden

Een sprookje aan de waterkant

Hij vluchtte

Want zijn volwassen zijn

Was nimmer zijn domein

Kantjil wou de pracht bewalsen

Beglazen met zijn bellenblazen

Een dwerg als een kinderhertje

Een hertje die niet langer wou

Een kunstwerk van basalt

Geraffineerd een kinderlijfje

Voorzichtig struikelend tussen reden

En redeloos nu opgetreden

En zuiver

Gegoten in verstilde huiver

Ontspannen

Spannend tot zijn wil gered

Wist hij zijn kinderlek genoegen

Te vatten en weer in te voegen

Geen vlucht dit keer maar werkelijkheid

Op voorwaarde van zijn betrekkelijkheid

Maar als hij dit niet redde

Zou zijn niemandsland niet meer bestaan

En moest hij als een oude man

Jaren dan vooruit

De tijd als sneltrein voort gedreven

En snel verdwijnen uit het leven

Polsstok hoog en nog een keer

Daar waar kinderen hem begroeten

Krompen met zijn lichaam mee

Hij werd weer kind

Maar zijn polsstok veel te lang

Hij werd weer klein en zielig bang

Lachten uit

Hij waagde toch

Hij sprong

En viel

Hij was weer terug op af

In afbraak aan zijn eind

Krachteloos veel later

Zijn stok rechtop

Hij stierf in de kringloop

Van het water