Ik merk er niets van, innerlijk dan.
Het ouder worden, het geestelijk verval
en het verstrijken van tijd
waaronder mijn lichaam nu lijd,
het wat minder kan.
Moet ik resumeren, opletten met consumeren,
denken aan cholesterol, bloeddruk of ’t hart
terwijl het verlangen met smart
naar de oude tijd mij niets meer kan leren?
Ik bedoel; ik ben wie ik ben
en blijf altijd wie ik was.
En ik, geloof ik,
met mijn komende vijftigste verjaardag
nog steeds nergens tussenpas.
Is het een mijlpaal
waarin ik misschien verdwaal
en meedoe met
wat een ieder van mij verwacht
voor mijn leeftijd?
Nee, dat is pas verdacht.
Ik spreek een andere taal.
Ik geef niet om ouderdom,
ervaar dat soort mensen als stom.
Dat wat ik geleerd
en gezien heb in ’t leven is mijn leidraad.
Geen verraad aan eigen integriteit,
eerlijkheid naar mijzelf alom.
Ik wordt vijftig jaar dit jaar.
En dat is mooi.