Zij zag hem voor zich staan.
De woorden die zij wou zeggen stierven weg op haar lippen, toen zijn lippen die van haar raakten.
Zij lieten zich gaan en vonden elkaar in een hartstochtelijke zoen.
"Nee klonk in haar hoofd, dit mogen wij niet doen."
Wanhopig klampte ze zich aan elkaar vast.
Het voelde zo goed,zo fijn.
Alsof het altijd zo moest zijn.
Maar toen bood ze weerstand,verbrak de betovering en pakte zijn hand.
Dit kan niet,het voelt zo goed,maar het is het verkeerde moment.
Ook al voelt het alsof we voor elkaar zijn bestemd.
Eigenlijk wilde ze hem,haar hervonden liefde niet opgeven, misschien was er wel plek voor hem in haar leven.

Ik zal hem missen dacht ze toen ze hem moest laten gaan.
Ze keek hem na en bleef nog lang in de deuropening staan.
Ze luisterde naar haar verstand maar wou dat ze naar haar hart luisterde.

Iedere keer in bed koesterde ze het moment en hoorde in de muziek van de nacht de vergeet mij niet sonate weerklinken in haar hart.



Geschreven naar aanleiding van het boek de vergeet mij niet sonate één van mijn lievelingboeken,wat gaat over een verboden liefde, maar gelukkig met een happy end.