Muziek verwoordt onze emoties,
het ensemble speelt
gevoel wordt aangeraakt.

Triestheid tekent mensen gezichten
melancholie in muziek verwoordt verdriet
verscheurd, afgesneden zijn,
dood en verderf,immense pijn.

Onbegrip, woede, ongrijpbaar
scheurt de viool de stilte in twee,
heden is nu verleden

Tania Kross zingt met de taal
van het hart,
zes kaarsen als stille getuige
vertalen het licht wat is gedoofd,
maar OOK Gods troostende Licht van
de overkant in deze duistere tijden.

Een dochter vertelt haar verhaal,
haar moeder overleefde de aanslag.
Op de troostende tonen van Bach
worden alle slachtoffers herdacht.

Omstanders staan op het plein
in grote saamhorigheid.
Medeslachtoffers zijn we geworden
door de confrontatie met de beelden
die sommige mensen niet van hun
netvlies kunnen krijgen.

Dat vreugde en verdriet zo dicht
bij elkaar kunnen liggen
is maar weer eens bewezen.

Een schril contrast met vorig jaar
in Franeker met een dansende Maxima
bij de scouts, waar we heel dichtbij
mochten wezen.
Groter contrast kun je niet bedenken.

The Last Post wordt ingezet als eerbetoon
aan hen die overleden zijn.
Een ingetogen stilte overheerst het plein.
Herinneringen komen bovendrijven
tranen verschijnen, ze mogen er zijn.

Het Wilhelmus wordt ingezet
alles heel bescheiden,
dat de kracht van onze saamhorigheid
mensen verder mogen dragen in hun pijn.

Tineke Ebing